در این قسمت از برنامه «کناره»، وحید آگاه به گفتوگویی صریح و شنیدنی با خسرو معصومی، کارگردان برجسته و صاحبسبک سینمای ایران، مینشیند. این برنامه، فرصتی مغتنم برای ورود به دنیای فیلمسازی است که خود او آن را «عبوس» مینامد. معصومی با صداقتی کمنظیر، از دلایل گرایش خود به سینمای جدی و دوریاش از کمدی سخن میگوید و فلسفهای را آشکار میکند که در پس نگاه هنری منحصربهفرد او نهفته است.
این گفتوگو، کاوشی عمیق در جهانبینی یک فیلمساز است که سینما را نه برای خنداندن، بلکه برای به فکر واداشتن مخاطب میخواهد. خسرو معصومی توضیح میدهد که چرا داستانهای تلخ و روایتهای پر از چالش انسانی، بیش از هر چیز دیگری او را به خود جذب میکند. او از فرآیند خلاقانه خود، از ارتباط تنگاتنگش با ادبیات و طبیعت که همواره در آثارش نقشی کلیدی دارند، و از چالشهای ساخت فیلمهایی میگوید که در برابر جریان اصلی سینمای تجاری مقاومت میکنند. این برنامه تنها یک مصاحبه نیست، بلکه یک کلاس درس غیررسمی درباره تعهد به سینمایی است که آینهای در برابر واقعیتهای گاه تاریک جامعه قرار میدهد.
در نهایت، اعتراف معصومی به اینکه «نمیتواند کسی را بخنداند»، نه یک ناتوانی، بلکه یک انتخاب آگاهانه و یک بیانیه هنری است. این گفتوگو به ما یادآوری میکند که قدرت سینما تنها در سرگرمی خلاصه نمیشود، بلکه در توانایی آن برای برانگیختن احساسات عمیق، طرح پرسشهای بنیادین و به تصویر کشیدن صادقانه پیچیدگیهای زندگی نهفته است. تماشای این برنامه، دعوتی است به درک و تقدیر از سینمایی که جرئت میکند جدی و تاثیرگذار باقی بماند.
